naar Vriendenbrief 2006(Dutch) 
Familie en vrienden,
Tóch een brief dit jaar uit de Goudenregenstraat, waar alles nog herinnert aan haar onvergetelijke aanwezigheid. En haar aanmaning klonk in mijn hoofd: ‘Rob, schrijf de brief nou, want de Kerstzegels zijn maar tot 6 januari geldig’. Een brief om jullie te vertellen dat ik zo bemoedigd en getroost ben door de vele hartelijke Kerst- en nieuwjaarsgroeten en de mails en telefoontjes het afgelopen jaar. Lieve mensen, ik ben nog overeind gebleven, maar de pijn wordt eerder meer dan minder. Iedere dag sinds die 18e juni maakt haar onherroepelijk meer verleden tijd, voor mij, voor de kinderen en kleinkinderen. Er gaat trouwens een wonderlijke troost van uit als ik van buiten onze familie, van medewerk(st)ers van het Hospice, van gemeenteleden en Quiltvriendinnen hoor dat de lege plaats die ze achterlaat nog steeds ervaren wordt. Samen deel en draag je de pijn en dat schept een wonderlijke verbondenheid.
Ondanks alles wil ik jullie toch vertellen wat 2005 ons, naast het grote verdriet, gebracht heeft in de familiekring.
Martyria & Jan Pieter (Almere) waren dit jaar 16 jaar getrouwd en zij vierden dat met een weekje uit in het vakantie-park Mont Royal in Duitsland. Betsie en ik mochten mee en we genoten van 10-17 juni van een verrukkelijke tijd met elkaar! Marty is scriba van de Algemene Kerkenraad in Almere en heeft, naast het secretariaat van de Lucasorde, de handen vol aan het gezin. Naast het werk is Jan Pieter nog steeds onvermoeibaar in het kerkelijk jeugdwerk en het voorbereiden van jeugddiensten. Vader Bijsmans werd enkele weken geleden in een verpleegtehuis opgenomen, voor hem en oma Bijsmans heel ingrijpend. Amy (12) zit in de laatste klas van de basisschool en heeft nog steeds veel plezier in het toneelspelen. Daarbij speelt ze nu ook badminton. Calvin (8) heeft inmiddels voor hockey gekozen en doet het goed op school (groep 5). Met rekenen is hij zelfs bijna een jaar voor! En dan is er Libby, de nieuwe huisgenoot, een hondje van 10 maanden, dat heel de familie aan de wandel houdt. En J.P. gaat er mee naar de puppy training (of wordt hij nu getraind?).
Stephen & Bianca (Amsterdam) gaan al weer verhuizen! Ze kochten eind december een huis - dicht bij het vorige - waar meer ruimte is voor het gezin. Februari 2006 hopen ze het te betrekken. Voor Stephen was dit een spannend jaar, want zijn werkgever ging failliet. Gelukkig kon het bedrijf in maart een doorstart maken en inmiddels zijn de vooruitzichten goed. Aan de werkplek van Bianca kwam deze maand een einde en ze is druk op zoek naar een vaste baan, wat wel lijkt te gaan lukken. Iris (10) zit in groep 7 en haalde dit jaar haar C-diploma voor zwemmen. Amber (8) zit in groep 5 en haalde haar A-diploma. Eva (6) groep 3 leert lezen en is heel trots dat ze al wat woorden kan schrijven. Pepijn (5) groep 2, is een heerlijke woelwater. Deze zomer was het gezin drie weken op vakantie op een boerderij in Frankrijk en de kinderen genoten volop van de vrijheid. Ze missen Oma ook wel erg, die zo leuk krijgertje met ze kon spelen in onze tuin.
Lisa & Richard (Landsmeer) hadden de laatste weken van het jaar last van virussen die door het huis gierden en
de kinderen plaagden. Alleen Richard lijkt onkwetsbaar en is de
rots in de branding. Hij volleybalt wekelijks en dat is kennelijk heel gezond. Lisa
werkt nog steeds 2 dagen per week, maar moest de fitness opschorten. Ze ging rond Kerst met haar moeder
naar een oecumenische kerstviering in het verpleeghuis,waar deze zeer van genoot. Reno (5) zit in groep 2 en is niet dol op werkjes.
Wel zingt hij graag en in de kerstmusical was hij de ster. Alle liedjes kende hij uit zijn hoofd! Ook neemt hij graag
vriendjes van school mee naar huis. Jonna (2), op dit moment geplaagd door een krentenbaard, gaat sinds
oktober naar de peuterspeelzaal en vindt kleien, puzzelen en spelen zo leuk, dat ze niet eens merkt dat mama weg
gaat. Maarten & Marieke
(Amsterdam) hadden een wel zeer bewogen jaar. Op 24 januari trouwden ze in alle stilte. ‘s
Avonds was er een diner bij de familie van Delft aan huis waar het bruidspaar en Betsie en ik
genodigd waren. De wens van het paar is een wat grotere behuizing te vinden, maar dat is
nog niet gelukt. Marieke werkt in een restaurant, maar geniet sinds de geboorte van Lizzy Norah Ivy van haar
zwangerschapsverlof. Norah zag 13 november het levenslicht: een kleinkind waarop mijn Lizzy zich zeer
verheugd had. De kleine groeit voorspoedig en heeft een hartveroverende lach. Elize (bijna 6) zit in groep 2 en kan
al een beetje eenvoudige woordjes schrijven! Ze zit ook op zwemles en vindt dat heel leuk. 4 en 5
mei logeerde ze bij ons en ging met Betsie naar het Scheveningse strand.
Maarten heeft het naar zijn zin op het
werk, en vadert en dapper op los. Anna (Amsterdam) is nog steeds de
‘hospita’ van Joos en Fannius en verhuisde dit jaar niet! Ze zit nog
steeds in de Ondernemingsraad. In Juli ging ze met Rob enkele dagen naar Wales, waar Geoff en
Glenys hen gastvrijheid verleenden en herinneringen aan Betsie werden opgehaald. Betsie Ik heb de agenda van het eerste halfjaar maar eens
doorgekeken - wat niet met droge ogen ging - en stond
versteld van de variëteit aan activiteiten die ik aantrof. En in
haar mailbox vond ik een uitvoerige correspondentie met de
kinderen, vriendinnen, familieleden en oud-collega’s, die
blijk geeft van warme belangstelling en trouw door de jaren
heen. Iedere woensdagmorgen stond er MWW in haar agenda, de
midweekwandeling die ze met haar
wandelvriendinnen Dorien en Rosa liep.
Meldde Betsie in de vorige brief trots dat
ze die 100 keer had gelopen (ze ontving
een mooie legpenning), in 2005 liep ze
hem nog 22 keer, wat het totaal op 123
wandelingen bracht. De laatste was op 8
juni, twee dagen voor onze vakantie. En
dan zijn er de Quilt-bee’s in Den Haag,
Utrecht en Amsterdam die ze maandelijks bezocht. In
Utrecht werd in mei een tentoonstelling georganiseerd, waar
ook werk van Betsie te bewonderen was. Ze bezocht een
regio dag van het Quiltersgilde, ging met vriendin Dijan
naar een tentoonstelling in Rijswijk en quiltte meerdere
dagen ‘bij Wil’. In het St. Jacobshospice werkte ze 37
dagdelen, daarnaast woonde ze vrijwilligersoverleg bij en
nam ze deel aan een twee-daagse cursus in een klooster.
Voor een staflid van het hospice die afscheid nam maakte ze
een muurvullend, prachtig quilt. In onze
Bethelkerkgemeente vergaderde ze meerdere keren met de
tuincommissie (Amadeushof), maar het leukst vond ze het
om in de aarde te wroeten en te wieden. Ze hielp de
zomerse ‘Theeschenkerij’ voorbereiden, waar ze 20 mei
ook gastvrouw was. Ook was ze bij weer bij de Open
Maaltijd
betrokken en in Januari stond ze ook in de keuken.
Ze was druk met het voorbereiden van de jaarlijkse Bladel-reünie van de familie Zondag en schreef verslagen en
regelde de accommodatie voor Oktober 2005. Op 16 april was het ‘Oma en Opadag’ in
pretpark Drievliet, dus liep ze met Rob, Amy en Calvin de hele dag door de regen van de ene attractie
naar de andere. In de wildwaterbaan schreeuwde ze haast harder dan de kinderen. In de agenda ook steeds de gang naar
de trombosedienst, want in verband met haar hartritmestoornissen kreeg ze een bloedverdunner. Ze vond dat een
vervelende doorkruising van haar actieve bestaan. Op 22 april een etentje met de (oud)bestuursleden van Casa Materna (Italiaanse
kindertehuis), waar we nog een maal herinneringen ophaalden en met weemoed het boek afsloten. Betsie
zei dat ze het regelmatig contact met onze Italiaanse vrienden zou missen. Op de kerkendag - 23 april - in
Zwolle hielp ze bij de stand van de Lucasorde en was actief in de workshop waar geboetseerd werd.
Ze maakte een hand: symbool van de God bij wie we ons geborgen mogen weten. De 22e mei woonden we een
kerkdienst bij in het Hervormde kerkje van Volendam, waar ds Marjan Nijman veelkleurig voorging. We
wandelden door Volendam en bezochten ‘s middags een tentoonstelling van beeldende kunstenaars in de Grote Kerk van
Monnickendam. Op een bankje van het kerkhof aten we ons brood op en tussen de zerken lachte het leven ons toe. Het was ook een zonnige dag toen
we 28 mei Madurodam bezochten, samen met Lisa, Richard, Reno en Jonna. Reno vond de Nijntje-tentoonstelling prachtig. Er werd ook nog wat cultuur
genoten: 7 februari ging ze naar een concert in de Rotterdamse Doelen; 28 maart naar Mauritshuis voor
schilderij van Vermeer dat tijdelijk in Nederland is en de ‘bedriegertjes (Trompe d’oeul), onze ‘jeugdliefde’
Boudewijn de Groot gaf 11 april concert in Scheveningse Circustheater. We fietsten in de wolken terug naar huis; 28
maart een optreden van het Haaglands Gemengd Koor, in het Haags Gemeentemuseum 16 mei ‘de jonge van Gogh’
bezocht, in de Janskerk in Gouda zijn we 31 mei even in de hemel bij het optreden van het Choir van York Minster. In Den Haag was Betsie bij het
collegiale afscheidsetentje van
collega Lenie Vollebregt (26 mei)
en de mooie afscheidsdienst in de
Exoduskerk (29 mei). Het
toegezegde quiltje zit er voor
Lenie niet meer in. Betsie ging
mee naar het feestje in Ouderkerk aan de Amstel ter
gelegenheid van het doctoraal van Elizabeth Post (4 juni)
en op 1 juni waren we op de Nieuwe Ooster waar mw Aaf
de Boer (oud-diaken Eltheto) te ruste werd gelegd. Het
werd een kleine (laatste) reünie met de vriend(inn)en uit
Amsterdam Oost. Op
vrijdagmorgen 10 juni reizen we
met Jan Pieter en Marty - en kids -
naar vakantiepark Mont Royal in
Duitsland. Het wordt een week om
niet te vergeten. We zitten op
terrasjes in de zon, genieten van
sorbets, wijn en iconen (Traben
Trarbach), wonen op zondag een
openlucht kerkdienst bij, rijden en
lopen door wildpark Daum en
genieten van Trier. ‘s Avonds
spelen we Mah Jong en hebben
fijne gesprekken tot diep in de nacht. Betsie zwemt iedere
ochtend met Amy en Calvin, behalve op donderdag als ze
wat diarree heeft. ‘s Avonds een heerlijk diner aan de Rijn,
waar we vieren dat Marty en J.P zestien jaar getrouwd zijn.
Op vrijdagmorgen de bungalow opruimen, Betsie doet met
Amy de afwas en dan naar Nederland. Op een
parkeerterrein voorbij Arnhem scheiden zich onze wegen:
Almere en Den Haag. Tot ziens,
zondag zijn jullie immers 37 jaar
getrouwd. Als we om 16.30 uur
arriveren zegt Betsie: ‘Jammer, de
Theeschenkerij is net afgelopen.
Anders hadden we nog even
kunnen gaan kijken’. Ze doet
inkopen voor het week-end en ze
maakt eten voor mij. Zelf neemt ze
wat geraspte appel en appelsap,
want de darmen spelen nog wat op.
Ze stuurt enthousiaste mailtjes naar
vriendinnen en maakt afspraken voor de komende week. En
morgenavond weer dienst in het hospice.... In de vroege
ochtend van de 18e word ik wakker door haar ademnood.
Binnen vijf minuten besef ik dat mijn leven nooit meer
hetzelfde zal zijn. De verpleegkundigen van de via 112
opgeroepen ambulance kunnen niets meer doen. Meisje, wat
lig je daar eeuwig stil! In haar tas vind ik later het boekje
dat ze aan het lezen was: ‘Ik had het leven lief’. Het zou de
titel van het boek van haar leven kunnen zijn. Rob Mijn moeder (81) mist Betsie heel erg.
Regelmatig kwam Betsie even langs en
ook ging ze dit voorjaar met haar naar de
kapper en vergezelde ze haar naar het
ziekenhuis voor een onderzoekje. Ze had
dit jaar enkele keren een blaasontsteking,
omdat ze te weinig drinkt. Ze werd in
April in haar huis beroofd door een indringer, de lafbek!
Gelukkig is Anita er om dagelijks een oogje in het zeil te
houden en Anna heeft de zorg voor haar financiën van
Betsie overgenomen. Bethelkerk: Dit jaar had ik weer recht op studieverlof en zo
werkte ik in de maanden april en mei aan een onderzoek
naar de Anglicaanse theologie van healing in de 20e eeuw.
De vrucht daarvan is een artikel in het najaarsnummer 2005
van ‘Wereld en Zending’ met als titel: ‘Genezen is
kerkenwerk’. Na terugkeer uit Duitsland zou ik verder
gegaan zijn met onderzoek naar de betekenis voor
Nederland, maar jullie begrijpen dat mijn hoofd daar niet
meer naar stond. Jan Swagerman (verhalen verteller en indertijd lid van mijn
Amsterdamse gemeente) verzorgde op 20 januari een
workshop over het thema: ‘Bijbelse verhalen zijn
levensverhalen’. Onze gemeentezondag (13 februari) was
de afsluiting van een jaar waarin we een gedichten- en
verhalenwedstrijd hadden georganiseerd. ‘S Morgens ging
Rob Favier voor in een dienst met cabareteske elementen
en ‘s middags werden in het ‘Festival van het Woord’ de
prijzen uitgereikt. Het was de literaire editie van de Nieuwe
Bijbel Vertaling. De jury werd gevormd door Oeke
Kruythof, Willem van de Meiden en Henk Lemckert. In het
voorjaar (13 maart) hadden we een creatieve dienst rond
het thema ‘Mij dorst’. Het visioen
van het dal van de dorre
doodsbeenderen (Ezechiël 37 )
werd in mime zichtbaar gemaakt
door Mirjam Schouten en Betsie
had een ‘grafdoek’ gemaakt. Na de
levenwekkende woorden was er de
indrukwekkende symboliek van
een leeg graf op het liturgisch centrum. Op (16 maart)
sprak ik op onze ouderen dag over de Lectio Divina en
verzorgde ds René van de Beld (begeleid door Arie van
Viegen, piano) ‘s middags het programma: ‘Paulus, reiziger
met bagage’. Na veel voorbereiding en publiciteit ging op 6
mei de Theeschenkerij van start in de Amadeushof. Bij de
afsluiting in september konden we op een geslaagde zomer
terugzien. Velen uit de buurt genoten van de tuin en de
gastvrijheid. In de kerkenraad kwam de gedachte op een
gedachtenisplek te hebben in de kerk voor onze
overledenen. Op 18 maart kochten Betsie en ik witte
stenen, waarop een naam geschilderd kon worden. Op
zondag 6 november werd de naam van Betsie genoemd in
de dienst samen met alle ontslapenen van het afgelopen
jaar. Onze kinderen en kleinkinderen waren in de dienst en
Marty nam de steen met haar naam mee naar huis.
Lucasorde: In het voorjaar werkte ik mee aan de
voorbereiding van een programma over ‘bidden om beter te
worden’ voor het programma ‘Na de diagnose’ van de
Evangelische Omroep. De opnamen waren 21 april en het
werd uitgezonden op 30 juni. Ik was erg blij met het
resultaat en kreeg goede reacties. Het was wel emotioneel
mijzelf te zien en te horen spreken over mijn vrouw in
gelukkiger dagen. Onze zomerconferentie (Emmaus,
Helvoirt) was van 25 tot 30 juni, precies drie dagen na de
begrafenis van Betsie. Aanvankelijk wilde het bestuur de
conferentie niet laten door gaan, maar ik drong er op aan
dat toch te doen. Ik ben zelf toch gegaan - heb geen lezing
gehouden - en zie dankbaar terug op de hartverwarmende
contacten. En soms ben ik in het bos even gaan uithuilen
bij het Christusbeeld. In Driebergen, ten huize van prof. C.
van der Kooi, was ik enkele malen betrokken bij een
theologische bezinning over de dienst der genezing met
vertegenwoordigers uit de charismatische en evangelische
wereld. Eén van de vragen was hoe je je tussen enerzijds
overspannen verwachtingen en anderzijds ongeloof
positioneert. Kerk en Genezing, Den Haag: Er waren vier vieringen in
de Anglicaanse kerk. In November de laatste, na een
eerbiedwaardige geschiedenis van meer dan vijftig jaar.
We hebben besloten de zaak van de dienst der genezing in
de toekomst aan de orde te stellen via een studiedag of
symposium. Publiciteit: Voor het maartnummer van Soteria schreef ik
over ‘Niets zo gezond als een theologie van het lijden’. Dit
als reactie op een genezingsprediking waarin het ziek-blijven genegeerd wordt of aan klein geloof geweten
wordt. In het najaar verscheen bij het Leger des Heils en
het Ned. Bijbelgenootschap het boekje ‘Zwervend door het
leven’, waaraan ik ook mee werkte. Het is bestemd voor
dak- en thuislozen en probeert het evangelie te verwoorden
voor hun situatie. Voor het boekje dat bij het 50-jarig
bestaan van Oude Zijds 100 in Amsterdam verscheen, zette
ik wat herinneringen op papier aan Piet Lindner (het is
deze maand al weer drie jaar geleden dat hij stierf). Heel
het jaar bleef ik waarnemend hoofdredacteur van ‘Kerk in
den Haag’, wat redactioneel zeer inspirerend was maar
soms overschaduwd werd door discussies over onze
redactionele onafhankelijkheid. Theologie voor Gemeenteleden: In Utrecht en Den Haag
gaf ik weer mijn lessen ‘kerk in de mondiale samenleving’.
Dit najaar kwam daar in Den Haag - voor de 3e jaars - een
blok bij over de ‘Christologie’. Het was bijzonder
inspirerend. Zonder vrienden kan ik niet: Het was een jaar waarin ik
zeer intens ervaren heb hoe belangrijk de vriendschappen
zijn die we opgebouwd hebben in ons leven! Wat genoten
we van het feest (2 maart) dat voor Teun en Corrie Verduyn
was aangericht in Oudenhoorn ter gelegenheid van hun 25
jarig huwelijk. Teun was mijn leervicaris in Utrecht en het
gezin heeft een heel warm plekje in ons hart. Op 20 maart
bezoeken we Jennie van Doesburg in het hospice in de
Kanaalstraat in Utrecht, die blij verrast reageerde toen ze
zag dat Betsie was meegekomen. Van Gerrit Jan
Westerveld, de pastor daar, kreeg Betsie de buxustakjes mee
van de palmpasenviering die morgen. Enkele weken later
waren we weer in Utrecht om Jennie uit te dragen. Samen
met Betsie was ik met Pinksteren in Hollandsche Rading,
waar Daan en Trudy van de Waals hun 35-jarig huwelijk
vierden. Na de dood van Betsie heeft het medeleven van de
kinderen, van familie, vrienden, kennissen en
(oud)gemeenteleden mij heel goed gedaan. Jullie
telefoontjes en (kerst)kaarten, bezoekjes, samen eten of naar
het museum - het is klasse! Ik hoop dit nieuwe jaar
emotioneel wat weerbaarder te zijn. Er zijn dagen en
momenten dat ik door verdriet overweldigd wordt. Wat mij
steeds ten diepste weer troost is zijn de liederen die met ons
zijn meegegaan. Het was zo mooi te ontdekken dat de
liederen die Betsie voor haar afscheid had gekozen, ook de
liederen zijn die mij levenslang vergezellen. Genoten heb ik deze jaren in den Haag van het vele dat
Betsie en ik samen hebben ondernomen. Ons laatste
wandelavontuur was aan de vooravond van het onder water
zetten van de ‘Blauwe stad’ in Oost Groningen. We sopten
door de stromende regen en de natte klei voor de laatste keer
door de polder en waren nog niet droog na een urenlange
treinreis. Maar genóten dat ze had! ‘Wat een goed idee van
jou’, zei ze. Zo zal ze altijd in mijn hart en gedachten
blijven, een vrouw en moeder, oma en vriendin, die het
leven lief had. Rob van Essen Goudenregenstraat 100 2565GA Den Haag email: robvan.essen@hccnet.nl website: www.robertvanessen.nl weblog voor Betsie: http://kijkbijrob.blogspot.com/ Uit het dagboek van Betsie 5 februari 2003 Vanmiddag de schok van ons leven. Br. Piet Lindner is
vanmiddag plotseling overleden, een hartstilstand. 19 april 2005 Ik ben drie kussentjes aan het ontwerpen en maken voor een
vrouwelijke collega van Rob, ook heel leuk om te doen, en niet
zo’n groot project. Verder heb ik en miniquiltje af met
afbeeldingen van Griekenland. Het was een heksentoer, 4 x 4
lapjes en de totale grootte is 35 x 35 cm, het was echt
snippertjeswerk, ik weet niet of ik het gauw weer zal doen., maar
een vriendin heeft een leuk patroon van een krans en dan kom ik
toch wel weer in de verleiding! Maar ik heb verder ook nog wat
dingen af te maken, dus het heeft geen haast, je moet altijd wat in
het vat hebben om te doen, anders is het ook niet leuk. Onze jaarlijkse zussenmidweek gaat dit jaar gebeuren aansluitend
aan Bladel, we hebben een boerderijtje erbij gehuurd voor de hele
week en kan dienen als overloop als er teveel slapers zijn. Die maandag ga ik ook weer naar Waalre voor de jaarlijkse
Europese Quilt tentoonstelling, of mijn zussen zullen meegaan
weet ik nog niet, maar ik altijd met een vriendin uit Utrecht
daarheen, dezelfde die mij schilderen geleerd heeft, zij
patchworkt en quilt ook. In januari heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben weer
naar de tandarts geweest. Ik was jaren niet geweest en de laatste
keren was het nog steeds bij een kennis van ons in Amstelveen,
zij was er intussen mee gestopt en we wonen ook te ver weg. Een
wandelvriendin heeft gevraagd of we bij haar tandsarts mochten,
maar het duurde tot december, toen ik verrekte van de kies- en
tandpijn dat ik de moed had om te bellen, toen was hij natuurlijk
met kerstvakantie. In januari kon ik meteen terecht en het is een
schat van een man, vrij jong nog en zeer deskundig, ik heb alle
vertrouwen in hem, en vandaag zijn er twee wortelresten
getrokken en moet ik in het najaar voor controle komen. Volgend
jaar kan er weer wat gebeuren, maar de vergoeding van het
ziekenfonds heb ik er nu al doorgedraaid. Ik heb een vrij dure
aanvullende tandarts verzekering, waaraan ik al jaren betaal, dus
is het heel stom dat ik voor de jaarwisseling niet gegaan ben, met
een beetje geluk red ik het met het bedrag van dit jaar. Hij heeft
alles kunnen restaureren. Wat kan een mens toch stom zijn, he? Rob heeft nu studieverlof en is bijna nooit weg, gelukkig gaat
mijn werk gewoon door. Hij is nog niet echt aan het studeren,
maar allerlei klussen aan het doen, die nog moeten, ik ken dat, als
ik ergens tegenop zie verzin ik ook van alles om nog niet te
hoeven beginnen. Als je eenmaal begonnen bent, valt het meestal
wel mee! 20 april Afgelopen woensdag ook weer heerlijk gewandeld door de
duinen, wat is het toch altijd een feest, gewoon wandelen en
zolang ik dat vol kan houden kan ik er best mee leven. 24 april Mijn schoonmoeder moest nodig een permanentje dat had ik al
weken uitgesteld omdat het er niet van kwam, dus dan toch maar
de vrije reisdag ervoor gebruikt, want op vrijdag mag het niet. Ik had Janneke (vrouw van Hans) gebeld of ze thuis was en dat
was ze. Haar dochter uit Veendam was over (haar trouwjurk heb
ik ook gemaakt) en het was goed. Ik ben om half 9 met de trein
gegaan (tot Schiphol moest ik volle mep betalen) en reed om vijf
voor half 10 door een zeer zonnig Amsterdam. Bij de eerste
gelegenheid al langs de Amstel gaan fietsen en dat kon bijna
helemaal (met hier en daar een omweggetje, waar geen viaduct
was) tot in Amstelveen. Het was heerlijk, ik heb echt genoten en
het duurde precies een uur. Geweldig. Ik kwam helemaal
uitgedroogd aan, want ik was mijn flesje water vergeten. Dus
even water bijgetankt en lekker koffie gedronken, toen even met
hen naar het Winkelcentrum Amstelveen en door naar mijn
schoonmoeder, een klein uur fietsen, maar ik moest doorfietsen,
want we moesten om half 2 bij de kapper zijn. Mijn
schoonmoeder was zo goed als klaar, dus ik moest haar een
beetje opheuen, want ze is zeer langzaam. Onderweg naar de
kapper nog 2 x rusten, het is ongeveer 200 meter (!) en ze ziet er
weer heel goed uit na permanent. Vrijdag moest ik naar de trombosedienst en daarna even gewied
in Amadeushof, onze kerktuin. Gister had ik vreselijke spierpijn
in mijn achter bovenbenen en mijn billen, ik ben niets meer
gewend. Vrijdagavond een laatste afsluitend etentje met het Casa
Materna comité Nederland. Het hele project is gestopt daar, aan
de ene kant heel triest, we kwamen er al zo’n 35 jaar! Tijden
veranderen en een echt weeshuis was het toch niet meer, maar
het was een heel groot deel van ons leven. Ik mis het om niet
meer regelmatig naar Zuid Italië te gaan, we hadden daar ook
altijd een onderdak en van daaruit hebben we heel wat
ondernomen.
.jpg)
